Schatten op zolder

We zijn nog steeds aan het strippen. 

Bij elke laag die we deze week hebben blootgelegd, werd het duidelijk dat we onze statige dame tot op haar ondergoed zouden moeten uitkleden. Haar muren worden binnenkort tegen opstijgend vocht behandeld. 

Het plafond in de kamers bleek helaas niet te redden (vocht en ouderdom). 

We besloten dus om het grondig aan te pakken. Manlief liet zijn innerlijke oermens erop los terwijl  de kinderen en ik 12 kubieke meter puin handmatig afvoerden. Een beestige job, vond mijn rug. Maar  ziehier voor en na...  

Behalve dat we de prachtige mogelijkheden ontdekten die de structuur van het dak ons bood, vonden we  een andere schat op zolder. Onder een laag stof van bijna honderd jaar oud lag een Amerikaans tijdschrift (of krant...ik weet het niet). Datum: November 3, 1928 (bouwjaar van het huis) 

De krant gaan we vermoedelijk inkaderen en hier en daar in het huis ophangen. Ik laat jullie meegenieten van de mooie vondst. 

           

De moeilijke muur.

Het eerste werk om ons midlife-project op te starten is strippen. 

Helemaal strippen. Het huis welteverstaan.
In het ware leven gaat het net zo. Soms moet je back to basics gaan, even zoeken naar wat nu weer écht belangrijk is in je leven. 

Hoe zit het met de fundamenten? En wat met de muren? Pas als je zeker weet dat alles in orde is kan je verder bouwen. 

Deze week werden dus de muren blootgelegd. Samen met mijn moeder en mijn zus, weekten we papier van de muren. Soms met de stoommachine, soms met heet water en Dreft (merci voor de tip, Wende) 

Regelmatig vloekte ik als een ketter op kleine stukjes die hardnekkig aan de muur vastplakten. Anderzijds kon ik soms hele panden in één keer eraf halen. Zalig was dat. 

Ik leerde echter een belangrijke les tijdens dit jobje: 

Hoe makkelijker het behang loste hoe natter de muur erachter. 

De frustratie die ik had gevoeld bij het verwijderen van de lastige stukken, voelde nu helemaal anders aan. Hoewel die muren het meeste werk hadden gevergd, stonden ze nu droog en proper te wezen. 

Conclusie van de week: Iets wat je makkelijk afgaat, zal je op korte termijn voldoening geven. Een taak die moeilijk is en waarvoor je je best moet doen, schenkt je het meeste tevredenheid en blijdschap op lange termijn.

Om maar te zeggen dat zelfs behang afsteken tijdens een midlife tot belangrijke inzichten kan leiden. 

'De moeilijke muur' 

39… bijna halverwege. De ontdekking van mijn eerste grijze haar, een jaartje geleden, leidde tot de nodige innerlijke reflectie. 

Ik word ouder. Hoe zal ik de komende jaren van mijn leven spenderen?

Geen makkelijke vraag. 

Aldus maakte ik een bucket list op. Het soort lijstje van dingen die je nog wil gedaan hebben voor je sterft. Oorspronkelijk was het een lange opsomming. Dan besloot ik om enkel dingen te laten staan, waarvan ik echt spijt zou hebben dat ik ze niet heb gedaan op mijn sterfbed. 

Wat blijkt?
Ik wil enkel het Noorderlicht een keertje gezien hebben. En liefst ook een aantal geweldige boeken schrijven zodat mijn familienaam misschien niet helemaal uitsterft, nadat ik het loodje heb gelegd. Aan dit laatste wordt al een tijdje gewerkt.  

Voor de rest kan ik met een gerust hart sterven. Geen spijt, geen gekke dingen die nog snel snel moeten gebeuren, niets van dat alles… Ik heb geen wenslijstje. Ik ben tevreden en kijk zelden achterom. 

Alleen...rust is niet mijn ding. Hoewel ik zeer lui kan zijn, kan ik niet tegen stagneren. Als het niet lichamelijk is, moet je mentaal vooruit. Dit rustgevende, schommelstoelgevoel maakt me onrustig. 

Conclusie: mijn leven is té rustig. Het kabbelt maar wat. Het idee dat ik mijn rock -en-rol-kantje kwijt ben, maakt me nerveus.  
'Ik ben nog geen oud wijf. Ik kan heus nog rocken en wat onvoorspelbaar doen,’ poneerde één of ander alter-ego. 

Hetzelfde ego besloot samen met het ego van manlief dat we in plaats van Rock, misschien wel een portie Speed Metal zouden kunnen smaken. 

Hoezo? Hoor ik jullie vragen. 

Heel simpel. 

Doe eens iets heel geks… 

In mijn geval: Verkoop je perfect gerenoveerde rijwoning en koop een kei-oud huis (°1928) dat volledig gerenoveerd moet worden. Ga samen met manlief een challenge aan die niet alleen financieel maar ook fysiek wat zal vergen. Gewoon omdat het kan. 

Het back to basics gevoel opzoeken, om mezelf te bewijzen dat ik nog niet ingedommeld ben en best nog wel kan genieten van Rock. Zelfs met vier grijze haren. 

En ziehier:
We proudly present our Midlife crisis house. 

(foto van de site www.habicom.be) 

De komende maanden zal ik af en toe een berichtje posten over de vorderingen van het midlife-project.