De laatste weken waren heftig.
Onze statige dame werd geplunderd door dieven.
Het werkmateriaal van manlief is verdwenen, wat uiterst ongemakkelijk is om te verbouwen. Het gevoel dat iemand in het huis heeft rondgeslopen, is behoorlijk onbehaaglijk. Ik ben territoriaal aangelegd en heb bovendien een hyperactief waakinstinct over mijn kinderen. Omdat ik niet eeuwig ‘s nachts wil ronddolen met een hockeystick in handen, hebben we besloten om een alarmsysteem te laten installeren. Een kabeltje meer of minder, daar kijken we niet meer van op.
Verder hebben we ons plezier niet laten bederven...
We hebben besloten om in het hele huis de bezetting eraf te halen. Het was in te slechte staat om het te behouden. Dat betekende dus zwaar werk.
Daarvoor hebben we beroep gedaan op een fantastische bende vrienden die een weekend lang als beesten hebben gewerkt om ons te helpen.
Zoals vaak amuseerde ik me met het observeren van mijn medemens. Ik merkte dat er verschillende soorten ‘homo-verbouwus’ bestaan:
De homo-enthousiasticus. Die vliegen erin als een gek om later een rustiger tempo aan te nemen.
De homo-liefmaargaatdoorhetlintalshetnietwerktus begint traag en zachtjes te beitelen. Na het tegenkomen van een hardnekkig stuk bezetting gaan ze in destroy-modus.
Maar de leukste categorie om in het oog te houden, is de Homo-guldenmiddenwegus.
Die doet zijn ding. Op zijn tempo. Hij laat zich niet opjagen. Gaat geen enkel obstakel uit de weg. Hij heeft een pad en blijft die volgen. Iets waar ik alleen maar ontzag voor heb. Voornamelijk omdat mijn interne oermens de weg kwijt is.
Bij mij gaat het meestal zo: ik volg een weg, kom een kruising tegen, vraag me af of ik op het goede pad ben en begin vervolgens over het hele afgelegde traject te twijfelen of ik niet aan het vorige kruispunt toch een andere weg had moeten kiezen. U begrijpt het. Ik ben vermoeiend en geraak nergens.
Dit empirisch onderzoek van de verbouwende medemens leerde me weer wat bij. Soms is het niet nodig om een doel te hebben, soms moet je gewoon een richting kiezen en blijven gaan. Want die homo-guldenmiddenwegus doet misschien niet gek en lijkt soms wat eentonig, maar hij geraakt wel ergens.
