32 dagen te gaan

Stress begint wat te stijgen. 

Binnen 32 dagen verhuizen we naar onze 'Statige Dame'.  

Deze week zijn de stukadoors er als waanzinnigen ingevlogen. 

Bij een vorige verbouwing heb ik ooit geprobeerd om één gyprocplaat met wat 'fix en finish' mooi af te werken. Het resultaat was een mistroostig heuvellandschap op de muur. 

Met enige bewondering keek ik dus toe, hoe ze met de berusting van Boeddhistische monniken onze muren afwerkten. 

We kregen ook een nieuwe voordeur. De tekening van het glas in lood is niet goed te zien op de foto, maar het is mooi. Jullie moeten me maar geloven. 

Na de passage van onze 'witte tornado's', zijnde de stukadoors, is het huis bepleisterd. 

Wit. Overal. Binnen een paar daagjes komen ze alles opruimen en de laatste dingetjes afwerken, maar omdat ik het geduld heb van een kind op de vooravond van Sinterklaas, ben ik alvast begonnen met de trap te ontkalken. 

Dat geeft me genoeg tijd om na te denken over de volgende stappen in het huis: hoe stut ik een 100-jarige parket die verzakt is? En moet ik houten deuren beitsen, vernissen of oliën?  

Deadlines

Tic-tac-tic-tac... De tijd vliegt en het huis moet binnen 45 dagen klaar zijn. 

De maand mei was een spannende maand. We moesten een hoop onvoorziene omstandigheden trotseren, waar we uiteraard niet op zaten te wachten. 

Allereerst merkte ik een paar zwarte plekjes op het plafond dat een weekje voordien bepleisterd werd.  Schimmel, zo bleek. Ik spurtte in paniek naar de winkel, haalde een middel dat naar zwembad rook en spoot het hele huis onder. Daarna haalden we bouwdrogers om de vochtigheid uit de lucht te halen. En hoewel ik dol ben op Roquefort, ben ik blij dat het huis schimmelvrij is. 

Verder trotseerden we ook een zondvloed in de kelder. Tot tweemaal toe. Om de gasleidingen in de kelder te laten uitkomen moesten we uiteraard ergens een opening voorzien. Dat niet alleen gasleidingen maar ook stortregens  toegang kregen tot de kelder, hadden we even over het hoofd gezien. 
Samen met de schimmel van de andere kamers hadden we een  ideale omgeving om Roquefort te kweken, opperde ik, maar manlief wilde het toch liever droog houden.  
Het euvel is ondertussen alweer opgelost. Geen Mortselse Roquefort, dus.  


Eind mei, begin juni werden ook de nieuwe ramen geïnstalleerd. Onze Statige dame mocht een dagje open en bloot staan. 

 Nu is het nog even wachten op de voordeur, die er binnen dit en een paar dagen zal aankomen. Dat hopen we althans. Tijd blijkt een relatief begrip te zijn in de ramensector.

Nadat de ramen erin stonden konden ook de alarmkabels worden getrokken en geïnstalleerd.  
  

 Omdat het oude stuk van het huis geen spouwmuren heeft, heeft de architect ons aangeraden om de binnenmuren te isoleren. Stilaan verdwijnt de baksteen en dat is geen moment te vroeg, want over 45 dagen is het zover.  

Het is trouwens deadlines alom, want ook in mei kreeg ik het heuglijk nieuws dat mijn manuscript 'Justine' zal verschijnen bij uitgeverij Kramat, half september. 
Uiteraard kan ik een huis kan verbouwen, een verhuis plannen, 40 jaar worden, een huishouden runnen en een boek redigeren tegen half juli. No probs.